سید علی صالحی شعر چشم های تو را ببوسم
می خواستم چشم های تو را ببوسمتو نبودی، باران بود
رو به آسمان بلند پر گفت و گو گفتم:
تو ندیدیش؟!
و چیزی، صدایی
صدایی شبیه صدای آدمی آمد
گفت: نامش را بگو تا جست و جو کنیم
نفهمیدم چه شد که باز
یک هو و بی هوا، هوای تو کردم
دیدم دارد ترانه ای به یادم می آید
گفتم: شوخی کردم به خدا
می خواستم صورتم از لمس لذیذ باران
فقط خیس گریه شود
ورنه کدام چشم
کدام بوسه
کدام گفت و گو؟!
من هرگز هیچ میلی
به پنهان کردن کلمات بی رویا نداشته ام !
جمال ثریا شعر تو عشق بودی
تو عشق بودیاین را از بوی تن ات فهمیدم
شاید هم خیلی دیر به تو رسیدم
خیلی دیر..
اما مگر قانون این نبود
که هر آنچه دیر می آید
عاقبت روزی به خانه ی ما خواهد رسید؟
عادت کرده ایم به نداشتن ها
و شاید به اندوه
آری، تو عشق بودی
این را از رفتن ات فهمیدم
وگرنه
این شهر
هرگز این چنین
سرسنگین نبود.
جمال ثریا
دلم یک ملاقات غیرمنتظره می خواهد
دلمیک ملاقات غیرمنتظره می خواهد
تا قبله ی بغض ودلتنگی م را
گم کنم
لبخندهایم دیگر تلخند نباشد
دوستت دارم را پیش نویس این وصال
بلا تکلیف کنی
نذر دلت که شبانه باعود عشق!
مرورمی کردی
برایم بخوانی، مثل موسی شبان باخدا..
تکیه گاهم شوی
تا ململ آغوشت لباسم شود ودیگر سوز تنهایی
رااحساس نکنم...
من همان منم
من همان منم!تو مقصری اگر من دیگر من سابق نیستم!
من را به من نبودن محکوم نکن!
من همانم که درگیر عشقش بودی!
یادت نمی آید؟!
من همانم !
حتی اگر...
...این روز ها...
هر دویمان..
بوی بی تفاوتی بدهیم!!!
قصه فرهاد شیرین شد از مژگان رکنی
حرفهایی ناگفتنی دارمدردهایی با وسعتِ دریا
قلبِ من با بودنت دلخوش
و تو از قلبِ من جدا بودی
توبرایم روزگاری قبل،
مومنم من ولی...خدا بودی
حیفِ آن شعرهای لیمویی
که میانِ تک تکِ آنها
تلخ میشد رفتنت آرام
و تو شیرینِ قصه ها بودی
من برایت کوه می کندم
قلبِ تو اما!
مرا پس زد
بعدِ سالها نفیر و درد...
از برم رفتی و ماندحسرت
غصه ی فرهاد شیرین شد
ناله ی شبهاش بودی تو
گفتمت اهسته تر اما...
رفتی و نشنیده بودی تو...
وقتی یکیو دوست داری
وقتی یکیو دوست داری
اشکشو
درنیار
با
اشکاش از چشماش میوفتی...
ازش
فاصله نگیر
اگه
سرد شه دیگه درست نمیشه ...
باهاش
قهرنکن
بی
تو بودن رو یاد می گیره ...
تهدیدش
نکن
دعواش
نکن
میره
پشته یکی دیگه قایم میشه
اون
آدم پناهش میشه ...
اگه
دوستش داری
همونجوری
که هست دوستش داشته باش
سعی نکن عوضش کنی
اگه
دوستش داری
اشتباهاتشو
به روش نیار، آدم جایزالخطاس ...
اگه
دوستش داری
توو
اوج بدی ها و تلخی ها و سختی ها
از
آغوشت بیرونش نکن...
بزار
یاد بگیره دنیاش، زندگیش، همون آغوشیه که توشه !
نزار
بره جای دیگه ازدست تو گریه کنه
اون موقع اس که دیگه
تو،
توی قلبش جایی نداری!!
آدم برفی ای ست
در من
آدم برفی ای ست
که عاشق آفتاب شده ..
و این خلاصه ی
همه داستان های عاشقانه جهان است...
"احسان پرسا"
نیستی و هنوز
نیستی و هنوز
جای
بوسه ات را
به
سیلی، سرخ نگه می دارم
برای
گونه ام!
حکم
زن مطلقه ای دارد
که
آبرویش را می خرد
آن
یک جفت کفش
که
مردش به وقت رفتن
جاگذاشته
باشد
پشت
در آپارتمان! ...
زنده باد بال خدا
زنده باد بال خدا
که فرو می افتد
و درست روی شانه من می نشیند،
زنده باد!
زنده باد آفتاب سحر
که سرش را می چرخاند، پیدایت می کند
و تلالو اولش را برای تو پست می کند،
زنده باد!
زنده باد دفتر مشق من
که بین این همه کاغذ
فقط برای تو شعر جذب می کند،
زنده باد!
زنده باد سنگ های خیابان
که بین این همه کفش
فقط از کفش تو عکس می گیرند
و برای عارفان برهنه پای روز جزا می فرستند.
زنده باد عشق تو محبوبم زنده باد
که خیالم را آن قدر دور می برد
که برای حیات این مردم
معنایی پیدا کند.
آی زندگی، دیدی چه سرت آوردیم.
شاعر : مژگان عباسلو
دریا که تو دلبسته‌ی آنی ز تو دل کند
ای رود به این تجربه‌ی تلخ نپیوند!
تنهایی من آینه‌ی عبرت من شد
دلها که شکستند از این آینه هرچند
گفتی نگران منی و روز جدایی
در چشم من اشک است، به لبهای تو لبخند
ای عشق! بگو گرمی بازار تو تا کی؟
ای دل! غم ارزانی بسیار تو تا چند؟
دیدار من و او، چه سرانجام قشنگی:
همصحبتی شعله و باد، آتش و اسفند
محمد شمس لنگرودی
یک دوستت دارم می‌خواهد از افشین صالحی
گاهی
آدم دلش فقط
یک دوستت دارم می‌خواهد
که نمیرد!
"افشین صالحی"
-----------------------------------------------------------
دلتنگی
عین
آتش زیر خاکستر است
گاهی
فکر میکنی تمام شده
اما
یک دفعه
همه
ات را آتش می زند !
"ناشناس"
به من بهانه ای بده از نسرین بهجتی
به من بهانه ای بده
تا
کنار تنهایی تو بمانم
روی
کتف های تو لانه ای بسازم
برای
روز مبادای هر دویمان
هنوز
یک بیابان راه پیش رو داریم
به
من بهانه ای بده تا همسفرت باشم
مثلا
سه بار برایم به دروغ تب کن
تا
من سی بار براستی برایت بمیرم
این
سقف کوتاه فقط برای خیره شدن
به
آرزوهای بزرگ نیست
بغضت
را از خاطراتت تفریق کن
مرا
با خودت جمع کن
یک
لبخند بزن
تا
من بخاطر لبخندت بمانم ..
"نسرین بهجتی"
بگو کجاست؟ از فریدون مشیری
ای مرغ آفتاب ،زندانی دیار شب جاودانی ام
یک روز از دریچه ی زندان من بتاب...!
می خواستم به دامن این دشت ، چون درخت
_ بی وحشت از تبر _
در دامن نسیم سحر غنچه وا کنم.
با دست های بر شده تا آسمان پاک ،
خورشید و خاک و آب و هوا را دعا کنم.
گنجشک ها به شانه ی من نغمه سر دهند
سر سبز و استوار ، گل افشان و سر بلند
این دشت خشک غم زده را با صفا کنم.
ای مرغ آفتاب ،
از صد هزار غنچه یکی نیز وا نشد!
دست نسیم با تن من آشنا نشد.
گنجشک ها دگر نگذشتن از این دیار...
آن برگ های رنگین پژمرد در غبار
وین دشت خشک غمگین ، افسرد در بی بهار...
ای مرغ آفتاب ،
با خود مرا ببر به دیاری که همچو باد
آزاد و شاد ، پای به هر جا توان نهاد!
گنجشک پر شکسته ی باغ محبتم
تا کی در این بیابان سر زیر پر نهم ؟
با خود مرا ببر به چمن زار های دور
شاید به یک درخت رسم ، نغمه سر دهم...!
من بیقرا رو تشنه ی پر وازم
تا خود کجا رسم به هم آوازم...!
اما...بگو کجاست ؟
آنجا که زیر بال تو – در عالم وجود –
یک دم به کام دل
بالی توان گشود
اشکی توان فشاند
شعری توان سرود
______________
لینک های مرتبط:
شوریده شیرازی هرچه کنی بکن
هرچه کنی بکن مکن ترک من ای نگار منهر چه بری ببر مبر سنگدلی به کار من
هر چه هلی بهل مهل پرده به روی چون قمر
هر چه دری بدر مدر پرده اعتبار من
هر چه کشــی بکش مکش باده به بزم مدعی
هر چه خوری بخور مخور خون من ای نگار من
هر چه دهی بده مده زلف به باد ای صنم
هر چه نهی بنه منه پای به رهگــــذار من
هر چه کشی بکش مکش صید حرم که نیست خوش
هر چه شوی بشو مشو تشنه به خون زار من
هر چه بری ببر مبر رشته الفت مـرا
هر چه کنی بکن مکن خـانه اختیار من
هر چه روی برو مرو راه خلاف دوستی
هر چه زنی بزن مزن طعنه به روزگار من
______________
شوریده شیرازی، حاج محمد تقی، ملقب به فصیح‌الملک، متخلص به شوریده، پدرش عباس پیشه‌ور از اعقاب اهلی شیرازی، شاعر معروف عهد صفویه و صاحب مثنوی سحر حلال، است. زادروز او به تاریخ (۱۲۷۶ هجری قمری) در شیراز بود. او در روز پنج‌شنبه (۲۱ مهر ۱۳۰۵ خورشیدی) برابر با ششم ربیع‌الثانی (۱۳۴۵ هجری قمری) در زادگاه خود درگذشت و در جوار آرامگاه سعدی به خاک سپرده شد.
حقیقت دارد، تو را دوست دارم از احمدرضا احمدی
حقیقت داردتو را دوست دارم
در این باران
می خواستم
تو ...
در انتهای خیابان نشسته باشی
من عبور کنم
سلام کنم
لبخند تو را
در باران می خواستم
می خواهم
تمام لغاتی را که می دانم برای تو
به دریا بریزم
دوباره متولد شوم
دنیا را ببینم
رنگ کاج را ندانم
نامم را فراموش کنم
دوباره در آینه نگاه کنم
ندانم پیراهن دارم
کلمات دیروز را
امروز نگویم
خانه را برای تو آماده کنم
برای تو یک چمدان بخرم
تو معنی سفر را از من بپرسی
لغات تازه را از دریا صید کنم
لغات را شستشو دهم
آنقدر بمیرم
تا زنده شوم...
شبهاست ....
شبهاستکه بی صدا فارغ می شوم
از غزل هایی که
آبستن عشق بازی دلم
و چشم های توست
و من ...
آخرین بازماندۀ عصر جاهلیت
چه بی رحمانه
زنده به گور می کنم
مولود عشق را!
لینک منبع: